Eduard Van Giel, geboren in 1945 is een kunstenaar, een designer, een autodidact. Beïnvloed door mensen als Ensor, Duchamp, Beuys, Polke,
Kippenberger, Warhol maakt hij zijn eigen produkties : Originelen, Multiples, Fotowerken en Grafische Produkten.
Het verhaal van zijn leven maakt dezelfde adrenaline vrij als een rit in een achtbaan. Het is een rit die via grote hoogtes naar diepe afgronden scheurt.
Volgens Goethe hebben kunst en anarchie reeds lang een bijzondere verhouding met elkaar: “of het nu om wetenschap of kunst gaat, het is toch de anarchie
die ons telkens weer uit de breedte, in het nauwe, uit de verstrooiing in de vereniging moet drijven”. Van Giel, sterk aangetrokken door die anarchie,
kan zich via zijn kunst telkens weer opnieuw uitdrukken. Hij overleeft een schipbreuk, hij overwint een verslaving en hem overkomt een drama in zijn gezin.
Na een verblijf van een aantal jaren in Griekenland vestigt hij zich terug in Antwerpen. Maar hij is blijven produceren en zijn werken hangen overal in de wereld,
verspreid via kunstbeurzen en verschillende tentoonstellingen in o.a. Los Angeles, Parijs en Amsterdam.
Hij heeft lederen jassen ontworpen, onder het label ‘Dolce Guevara’, hij maakte een erotisch bronzen sculptuur, dat in porselein door Studio
Piet Stockmans is nagemaakt, ontwikkelt lichtinstallaties met muziek en heeft meegewerkt aan graffiti en filmprojecten. De bezoeker van deze tentoonstelling
wacht een kleurrijke en boeiende kunstervaring.
"MOLOTOV FACTORY - THE BEAUTY OF MADNESS"
(THE BAADER - MEINHOF STORY "BACKSTAGE")
DIERK HOFF(1948) is een voormalig assistent van de Rote Armee Fraktion (RAF), ook wel ‘BAADER-MEINHOF-groep’ genoemd. Hij was niet echt lid van de groep, maar
construeerde in 1972 wel verschillende bommen die ook werden gebruikt door de RAF. Alhoewel hij dus geen lid was, raakte hij ongewild wel betrokken bij aanslagen door
de RAF in 1971 en ’72. Hoff woonde in die periode in Frankfurt am Main, was beeldhouwer en metaalbewerker en vooral op technisch gebied zeer onderlegd. Hij onderhield
contacten met linkse groeperingen. Einde 1972 kreeg Dierk Hoff bezoek van Holger Meins en Jan-Carl Raspe, twee RAF-leden. Ze vroegen hem items als handgranaatdummy’s
te maken en jassen te assembleren die konden dienen als rekwisieten voor een film. Op de vraag van Hoff welke soort lm ze zouden maken, kreeg hij het volgende
mysterieuze antwoord: ‘EINE ART REVOLUTIONSFIKTION’ (een soort actieve film over een revolutie).
De opdracht was dat de wapens en handgranaten die hij zou maken ook operatief moesten kunnen zijn. Volgens eigen zeggen heeft hij toen, zeer verontwaardigd,
geprobeerd uit de groep te stappen, omdat hij zich plots realiseerde waarin hij betrokken was geraakt. Hij werd echter met wapens bedreigd door Meins en Raspe en daarom
voelde hij zich gedwongen om verder te werken. Hoff kreeg voor zijn ‘bijdrage’ een paar duizend Duitse marken. Het is niet duidelijk in welke mate alle door Hoff ontworpen
objecten zijn gebruikt. Feit is wel dat er twee doden gevallen zijn door een bom die hij ontworpen had en die dus door de RAF werd gebruikt in 1972, meer bepaald bij een
aanval op het hoofdkwartier van het Vijfde Korps van het Amerikaans leger in Frankfurt. Aangezien er verschillende andere explosieven werden gebruikt bij deze aanslag,
kan Hoff onmogelijk de volle verantwoordelijkheid dragen voor beide doden bij deze aanslag. Om die reden werd hij later ook niet aangeklaagd in deze zaak.
In 1972 bouwde Hoff de zogenaamde ‘babybom’. De constructie was een stalen container die door een vrouw om haar buik moest worden bevestigd. Nadat deze
zogenaamde zwangere vrouw de containerbom op de bedoelde plaats had achtergelaten, verwisselde ze die met een ballon, zodat niemand iets vermoedde.
Deze babybom werd herhaaldelijk vermeld, maar werd nooit gebruikt.
In de hete zomer van 2018 krijgt installatiekunstenaar Eduard Van Giel in Antwerpen bezoek in zijn tot de nok gevuld atelierappartement. Enkele maanden geleden
heeft hij Gerd Stevens van de Antwerpse Galerie Solo leren kennen. Verdere gelijkenis met het bezoek van het BAADER-MEINHOF duo aan Dierk Hoff is er gelukkig niet.
Goethe heeft ooit gezegd dat kunst en anarchie een belangrijke verhouding hebben met elkaar. Eduard Van Giel (1945) zou inderdaad een perfect kind uit zo’n relatie
kunnen zijn. Het leven van deze autodidact – die inspiratie vond bij kunstenaars als Duchamp, Ensor, Warhol, Polke en Beuys – leest als een ‘rollercoaster-op-speed’! (
www.workshop-1.com ) Het is dan ook niet meer dan ‘normaal’ dat het werk van Van Giel een gelijkaardige dynamiek uitstraalt. Voor zijn meest recente... en waarschijnlijk ook
laatste tentoonstelling heeft hij gekozen voor GALERIE SOLO in de Antwerpse Museumstraat. Voor het project ‘THE BEAUTY OF MADNESS’ heeft Van Giel zijn concept bij
de BAADER-MEINHOF-groep gehaald, waarmee hij tevens aanduidt dat terreur niet iets recents is. Bomtassen en -gordels, die de kunstenaar vanop een afstand kan bedienen
met zijn gsm, maken deel uit van zeven installaties. Gelukkig is Eduard Van Giel een ‘aesthetic terrorist’: zijn installaties verwonden niet, verwonderen des te meer ...
God save history, God save your mad parade ( the Sex Pistols)
