GROEPSEXPO

José Cobo werd geboren in 1958 in Santander, Spanje. Hij studeerde aan de Facultad de Bellas Artes te Madrid en aan het Art Institute of Chicago.

Cobo’s werk vindt zijn oorsprong in een fascinatie voor de condition humaine : het lot van de mensheid met onvermijdelijke gebeurtenissen als geboorte, kindertijd, adolescentie, leven, liefde, ouderdom en dood zijn een terugkerend thema in zijn kunst.

In zijn beeldhouwwerken van kinderen schept hij onschuld en grenzeloze verwondering. In brons en ook in epoxyhars brengt hij de emoties hieraan verbonden op unieke wijze tot leven.

José Cobo’s werk vond zijn weg naar verschillende kunstbeurzen in Europa (Arco Madrid, Art Cologne, Art Brussels, Arte Fiera Bologna, Kunst 12 Zürich) en de Verenigde Staten (Pulse Art Fair NY en Art Chicago). Bovendien is zijn kunst te bewonderen in het Madrileense Museo Thyssen Bornemisza en het Kalamazoo Institute of Art in Michigan.

Download CV

www.josecobo.com

Een schilderij beeldt niet enkel de werkelijkheid uit, maar vertelt een verhaal. Als de kunstenares Ine Lammers dan ook nog graag vervormt, ontstaat er een droomwereld met een eigen werkelijkheid en een eigen logica. Kwetsbaarheid en sensualiteit zijn emoties die op de toeschouwer afkomen en daarbij een verpletterende indruk achterlaten. De poëzie in haar werken laat zich niet begrijpen, zij grijpt.

Niet alleen voor de toeschouwer, ook voor de kunstenares is dit een zoektocht naar de ziel : “Om een gezicht te zien gebruik je een spiegel; om je ziel te zien een kunstwerk (G.B.Shaw).”

www.inelammers.com

KRM is een Frans-Duits kunstenaarsechtpaar : Chérif & Geza Zerdoumi. Hun concept “De geest van de muur” is een iconoclastische en rebelse kunst, gebaseerd op menselijke tragedie en de complexiteit van het wezen. Zij werken met vier handen aan hetzelfde werk; beelden die elkaar overlappen, impulsieve handelingen en woorden dagen de kijker uit.

Het uiteindelijke resultaat is een verbluffende combinatie van prachtige kleuren en technieken, de kracht van humor en verborgen tederheid. Een grote eigenschap in hun werk is het element van verandering en verrassing. Het lijkt wel of iedere keer we kijken, we een nieuw schilderij waarnemen.

www.geza-cherif.com

Stefan Yordanov is geboren in 1972 in Sofia, Bulgarije. Hij studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie van 1990 tot 1994 en aan de Amsterdamse School voor de Kunsten van 1995 tot 1997.

Yordanov verruimt zijn kunstwerken door middel van te experimenteren met verschillende mediums.

Hij tekent, maakt collages, installaties en recent ook lichtsculpturen. In deze lichtsculpturen gebruikt hij licht dat hij beschouwt als een soort levende materie, een energie die leven in zijn objecten brengt. Hierbij ontstaat een symbiose tussen technologie en natuur, tussen leven en dood.

www.stefanyordanov.nl

Marcin Owczarek werd geboren in 1985 in Wralaw, Polen. Hij woont en werkt in Belgie. Owczarek's aandacht gaat uit naar de toestand van onze wereld en de mens. Hij gebruikt fotografie en collage van surrealistische beelden die gericht zijn op het creeren van een identiteit. Hij verwerkt dromen, het onbewuste, moraliteit, sociale status, gedrag, gewoonten en rituelen. Deze hebben een aanzienlijk effect op het dagelijks leven. Het is zijn manier om te observeren en te documenteren. Het eindresultaat is een kunstwerk waarbij een beeld van een samenleving in de 21ste eeuw wordt getoond met toespelingen, metaforen en allegorieen. Volgens hem is de collage-techniek de ideale manier om zowel menselijke deugden als tekortkomingen op een symbolische manier weer te geven.

Zijn werken waren reeds vertegenwoordigd op diverse beurzen in Europa : London Art Fair, Pan Amsterdam, Kunstfoto Budapest, Rotterdam C.A.F., Fotofever Brussel en Art Nocturne Knokke-Heist en in Zuid-Afrika.

www.marcinowczarek.com

Niyaz Najafov is geboren in 1968 in Baku, Azerbeidzjan. Hij werd opgeleid tot soldaat en professioneel succesvol sportman. In 2003 begon hij te experimenteren met olieverf, beïnvloed door andere autodidacten als Paul Gauguin en Francis Bacon.

In zijn schilderijen toont hij  zijn angsten en wensen, verborgen in zijn hart en  hoofd. Om de kijker te helpen emotionele en intellectuele kennis te verwerven, schildert hij grootse impressies , onder andere  openheid en eerlijkheid; hij daagt ons uit in de spiegel te kijken. Het geweldig mooie kleurenpalet en zijn humor zorgen voor het Licht. In 2009 werd hij gekozen om zijn land te vertegenwoordigen op de 53ste Biënnale in Venetie.

In heel Europa, waaronder Londen, Parijs, Moskou, Berlijn en Genève heeft hij zijn expressieve schilderijen en sculpturen tentoongesteld op prestigieuze beurzen en exposities.

Frans Smit is een kunstenaar, geboren in Zuid- Afrika, die heeft deelgenomen aan meer dan 40 tentoonstellingen op lokaal en internationaal niveau. Hij begon fotografie te studeren maar raakte al snel geïnteresseerd in de schilderkunst. Zijn ontmoeting met Lucian Freud heeft hem dan ook zeer beïnvloed en Freud spoorde hem aan cursus te volgen in o.a. het prestigieuze St. Martin’s College of Art and Design.

Hij richt zich vooral op portretten waar hij, in zijn huidig werk, zowel invloeden van street art als abstractie vermengt. Hierdoor vertonen zijn schilderijen een natuurlijke en organische balans tussen het gebruikte palet en de gebruikte texturen. Het traditionele portret wordt verstoord. De aandacht van de kijker wordt langer vastgehouden.

2018 wordt een barokjaar in Antwerpen en een uitbundig stadsfestival. Smit haalt ook hieruit inspiratie die we kunnen terugvinden in o.a. ”After Rembrandt” en “After Rubens”, werken met een prachtig kleurenpalet. Zijn foto’s en schilderijen werden reeds tentoongesteld in New York, San Francisco, Beirut, Londen, op verschillende plaatsen in Zuid -Afrika en in Denemarken.

Sociale media confronteren ons met de donkere kant van de mensheid. Op dagelijkse basis worden honderden beelden naar ons geprojecteerd, doorzeefd met fysieke en emotionele wonden van ‘anderen’: mensen die onbehuisd zijn gemaakt in lichaam en ziel; mensen die wanhopig een veilige plaats zoeken om toe te behoren.

Beiron Brouwers neemt al deze beelden op, voelt zijn weg doorheen de onderliggende emoties en vertaalt hun essentie op het doek. Hij ziet de wreedheid van de realiteit. Echter, ondanks het feit dat hij deze in zijn eigen leven heeft gezien en geleefd, slaagt hij erin om de lichtere kant van de beelden aan te boren.

Wij als publiek kunnen inspiratie putten uit deze veerkrachtige manier van een donkere realiteit te transformeren naar iets draagbaar en zelfs prachtig in elk schilderij. Als we meer in detail kijken naar het werk van Brouwers (Bergen-op-Zoom, 1972), dan zien we dat hij elke emotie op een subtiele manier vastlegt in overeenstemming met zijn perceptie van de realiteit. Dit is zichtbaar in een vlek, een kleur, een penseelstreek en de suggestieve silhouetten die hij schildert. Brouwers kiest bewust om mensen op een niet-geïdentificeerde manier weer te geven door hun gezichtskenmerken niet uit te werken. Op die manier slaagt hij er in feite in om “uit te zoomen”; om te reflecteren op het dagelijkse leven als ware het een derde persoon of een onbevooroordeelde bijstander. Naar de toeschouwer toe slaagt hij erin om een ‘unheimliches Gefüll’ mee te geven, een zeker ongemak als gevolg van het uitgesloten zijn van de rest van de samenleving. Het schilderij wordt een reflectie van Brouwers’ waarneming over wat sociale media doen met individuen. We voelen ons geraakt, doch losgekoppeld.

Brouwers neemt niet enkel afstand van het evidente en het sensationele in zijn inhoud en visie, maar ook in zijn techniek. Hij gebruikt geen digitale trucs of middelen. Evenmin gebruikt hij meerdere, dikke lagen olie, zoals vele klassieke schilders dat wel deden om een zichtbare structuur in hun schilderijen te creëren. Integendeel, Brouwers creëert de optische illusie van een derde dimensie door het gebruik van simpele, elegante penseelstreken.

Eduard Van Giel, geboren in 1945 is een kunstenaar, een designer, een autodidact. Beïnvloed door mensen als Ensor, Duchamp, Beuys, Polke, Kippenberger, Warhol maakt hij zijn eigen produkties : Originelen, Multiples, Fotowerken en Grafische Produkten.

Het verhaal van zijn leven maakt dezelfde adrenaline vrij als een rit in een achtbaan. Het is een rit die via grote hoogtes naar diepe afgronden scheurt. Volgens Goethe hebben kunst en anarchie reeds lang een bijzondere verhouding met elkaar: “of het nu om wetenschap of kunst gaat, het is toch de anarchie die ons telkens weer uit de breedte, in het nauwe, uit de verstrooiing in de vereniging moet drijven”. Van Giel, sterk aangetrokken door die anarchie, kan zich via zijn kunst telkens weer opnieuw uitdrukken. Hij overleeft een schipbreuk, hij overwint een verslaving en hem overkomt een drama in zijn gezin. Na een verblijf van een aantal jaren in Griekenland vestigt hij zich terug in Antwerpen. Maar hij is blijven produceren en zijn werken hangen overal in de wereld, verspreid via kunstbeurzen en verschillende tentoonstellingen in o.a. Los Angeles, Parijs en Amsterdam.

Hij heeft lederen jassen ontworpen, onder het label ‘Dolce Guevara’, hij maakte een erotisch bronzen sculptuur, dat in porselein door Studio Piet Stockmans is nagemaakt, ontwikkelt lichtinstallaties met muziek en heeft meegewerkt aan graffiti en filmprojecten. De bezoeker van deze tentoonstelling wacht een kleurrijke en boeiende kunstervaring.

"MOLOTOV FACTORY - THE BEAUTY OF MADNESS" (THE BAADER - MEINHOF STORY "BACKSTAGE")

DIERK HOFF(1948) is een voormalig assistent van de Rote Armee Fraktion (RAF), ook wel ‘BAADER-MEINHOF-groep’ genoemd. Hij was niet echt lid van de groep, maar construeerde in 1972 wel verschillende bommen die ook werden gebruikt door de RAF. Alhoewel hij dus geen lid was, raakte hij ongewild wel betrokken bij aanslagen door de RAF in 1971 en ’72. Hoff woonde in die periode in Frankfurt am Main, was beeldhouwer en metaalbewerker en vooral op technisch gebied zeer onderlegd. Hij onderhield contacten met linkse groeperingen. Einde 1972 kreeg Dierk Hoff bezoek van Holger Meins en Jan-Carl Raspe, twee RAF-leden. Ze vroegen hem items als handgranaatdummy’s te maken en jassen te assembleren die konden dienen als rekwisieten voor een film. Op de vraag van Hoff welke soort 􀃶lm ze zouden maken, kreeg hij het volgende mysterieuze antwoord: ‘EINE ART REVOLUTIONSFIKTION’ (een soort actieve film over een revolutie).

De opdracht was dat de wapens en handgranaten die hij zou maken ook operatief moesten kunnen zijn. Volgens eigen zeggen heeft hij toen, zeer verontwaardigd, geprobeerd uit de groep te stappen, omdat hij zich plots realiseerde waarin hij betrokken was geraakt. Hij werd echter met wapens bedreigd door Meins en Raspe en daarom voelde hij zich gedwongen om verder te werken. Hoff kreeg voor zijn ‘bijdrage’ een paar duizend Duitse marken. Het is niet duidelijk in welke mate alle door Hoff ontworpen objecten zijn gebruikt. Feit is wel dat er twee doden gevallen zijn door een bom die hij ontworpen had en die dus door de RAF werd gebruikt in 1972, meer bepaald bij een aanval op het hoofdkwartier van het Vijfde Korps van het Amerikaans leger in Frankfurt. Aangezien er verschillende andere explosieven werden gebruikt bij deze aanslag, kan Hoff onmogelijk de volle verantwoordelijkheid dragen voor beide doden bij deze aanslag. Om die reden werd hij later ook niet aangeklaagd in deze zaak. In 1972 bouwde Hoff de zogenaamde ‘babybom’. De constructie was een stalen container die door een vrouw om haar buik moest worden bevestigd. Nadat deze zogenaamde zwangere vrouw de containerbom op de bedoelde plaats had achtergelaten, verwisselde ze die met een ballon, zodat niemand iets vermoedde. Deze babybom werd herhaaldelijk vermeld, maar werd nooit gebruikt.

In de hete zomer van 2018 krijgt installatiekunstenaar Eduard Van Giel in Antwerpen bezoek in zijn tot de nok gevuld atelierappartement. Enkele maanden geleden heeft hij Gerd Stevens van de Antwerpse Galerie Solo leren kennen. Verdere gelijkenis met het bezoek van het BAADER-MEINHOF duo aan Dierk Hoff is er gelukkig niet.

Goethe heeft ooit gezegd dat kunst en anarchie een belangrijke verhouding hebben met elkaar. Eduard Van Giel (1945) zou inderdaad een perfect kind uit zo’n relatie kunnen zijn. Het leven van deze autodidact – die inspiratie vond bij kunstenaars als Duchamp, Ensor, Warhol, Polke en Beuys – leest als een ‘rollercoaster-op-speed’! ( www.workshop-1.com ) Het is dan ook niet meer dan ‘normaal’ dat het werk van Van Giel een gelijkaardige dynamiek uitstraalt. Voor zijn meest recente... en waarschijnlijk ook laatste tentoonstelling heeft hij gekozen voor GALERIE SOLO in de Antwerpse Museumstraat. Voor het project ‘THE BEAUTY OF MADNESS’ heeft Van Giel zijn concept bij de BAADER-MEINHOF-groep gehaald, waarmee hij tevens aanduidt dat terreur niet iets recents is. Bomtassen en -gordels, die de kunstenaar vanop een afstand kan bedienen met zijn gsm, maken deel uit van zeven installaties. Gelukkig is Eduard Van Giel een ‘aesthetic terrorist’: zijn installaties verwonden niet, verwonderen des te meer ...

God save history, God save your mad parade ( the Sex Pistols)

Mijn gedachtengoed omvat vooral maatschappelijke en ecologische thema’s. Ze zijn echter niet de essentie van het kunstwerk. De focus ligt op het vertalen van een idee naar een beeldend werk. Vanuit een persoonlijke bezorgdheid registreer ik ze, gebruik ik ze als uitgangspunt. Niet noodzakelijk als een definitief eindresultaat voor mijn praktijk. De thema’s zijn motieven om gedachten te verwerken binnen het schilderwerk. Actuele onderwerpen uit onze samenleving die we niet kunnen negeren ,worden geregistreerd.

Ik wil op indirecte wijze deze onderwerpen suggereren met daarnaast veel ruimte voor eigen invulling en persoonlijke interpretatie. Naast een beeldende oefening worden de schilderwerken een denkoefening voor de toeschouwer en voor mezelf. De kijker wordt uitgenodigd om te denken over het beeld en de inhoud, om weg te dromen in het beeld om te zien wat het betekent.

Door te abstraheren en te streven naar vervreemding duw ik de werken in een stadium op de rand van herkenbaar versus net niet herkenbaar. De werken krijgen hierdoor een multi-interpretabele betekenis. De dialoog tussen het werk en de toeschouwer begint.

Sammy Slabbinck is een collagekunstenaar uit Brugge. Hij maakt van deze kunstvorm zijn hedendaagse versie met beeldmateriaal uit de jaren ’50 en ’60. In zijn collages met cut-outs uit boeken en encyclopedieën, maar vooral uit vintage tijdschriften zoals onder andere Playboy en Paris Match creëert Sammy werken met surrealistische beelden vol humor. De kleuren van deze afbeeldingen zijn vervaagd en warm, ze hebben een ziel.

Hij heeft de hoes ontworpen van de allerlaatste plaat van Leonard Cohen, ‘You want it darker’. Dit heeft tot veel internationale aandacht geleid in zowel ‘The New Yorker’ als ‘The Telegraph’ en ‘Der Spiegel’. Binnenkort prijken twee bestaande collages op een gloednieuw gebouw in Miami.

Om de 50ste verjaardag te vieren van het iconisch album ‘The White Album’ van de Beatles, vroeg Studio Brussel onder andere Sammy Slabbinck een alternatieve cover te maken van deze plaat. Bij het maken van collages stuit je altijd weer op beelden die in allerlei richtingen gaan, legt hij uit. Subtiel maar snel, intelligent en satirisch, sentimenteel maar ook uitdagend modern. Hij is de componist van een absurd universum met een nieuwe poëtische harmonie.

Sinds het begin van de jaren zeventig heeft Joris De Geest een omvangrijk oeuvre gecreëerd. Een hoofdzakelijk figuratief oeuvre, waarin de menselijke figuur centraal staat, maar waar de bezetenheid van het schilderen de afbeeldingen als het ware te lijf gaat. Wat opvalt in de elkaar opeenvolgende thematische reeksen is dat de werken nooit éénduidig zijn. De schilder bouwt maar al te graag dubbele bodems in en cultiveert het gebruik van antithesen.*

*Uit ‘De bezetenheid van het schilderen’ van Florent Bex.

Joris De Geest drukt als betrokken humanist zijn bezorgdheid uit over wat de mens met de natuur en dus met zichzelf aan het uitspoken is. Zijn ecologisch pessimisme drijft hem niet naar een immobilisme. Hij ziet hoop. Het is de taak van de kunstenaar die hoop te verbeelden. *

*Uit ‘De decodering van de kunstgeschiedenis’ van Em. Prof. Dr. Willem Elias

Ileana Mariotto is een portretcollagekunstenares, geboren in 1972 in Caracas, die momenteel in Antwerpen (België) woont. Ze studeerde industrieel design in Venezuela en New York. Na als kunstdirectrice voor reclame in Venezuela te hebben gewerkt, verhuisde ze naar Italië, het moederland van haar vader, om in de mode-industrie te werken. Daar verdiepte ze zich in het creatieve proces en bouwde ze een carrière op als productontwerper en vervolgens als kunstdirectrice op modeshows en live evenementen. Verrijkt door deze ervaringen, besloot ze van achter de schermen haar eigen kledinglijn te lanceren, Una Semplice Cosa, die haar artistieke talent en visie aan het licht brengt.

In het streven om haar creatieve talent te ontdekken, begon Ileana te experimenteren met papier tot ze haar originele collagetechniek op doek ontwikkelde, dewelke uitsluitend gebruik maakt van bestaand materiaal zoals mode- en decoratiebladen, vintage kranten en tijdschriften, muziekaffiches, enz. Sinds 2014 richt ze zich uitsluitend op kunstcollages, gespecialiseerd in rijke en levendige portretten die barsten van haar passie voor het leven en haar sterke gevoeligheid voor persoonlijke emoties. Ileana presenteerde haar eerste collectie, "The Icons" op de GMAC, Grand Marche d'Art Contemporain, in mei 2016 in Parijs. Meer recentelijk heeft Ileana gewerkt aan een collectie gebaseerd op "toevallige kleine ontmoetingen langs de weg van onze reizen" met prachtige portretten van 'normale' mensen die ze ontmoet heeft in China, Ecuador en India. Elke reis opent een nieuwe wereld, elk gezicht vertelt een ander verhaal. Naast deze collecties heeft Ileana tal van portretten in opdracht gemaakt. Doorheen Ileana's werk is er altijd een boeiende dialoog tussen het portret zelf en het materiaal dat gebruikt wordt om het te maken: de persoonlijke verhalen voor de portretten in opdracht en de pictogrammen, de lokale kranten of tijdschriften voor de Little Encounters.